in Boedapest........en naar huis

Terwijl ik dit schrijf, zitten we weer thuis in Son.
Het duurde 3 maanden voordat we op eigen kracht in Boedapest aankwamen, het duurde een taxirit van 40 minuten en 2 uur vliegen om weer te komen waar we begonnen: thuis.

welkom in Hongarije

drijfhout: het ligt er vol mee!

De aanleiding van deze plotselinge terugkeer is niet onze eigen toestand maar, zoals ik al hiernaast in de rubriek "Waar zijn we" schreef, de gezondheids-toestand van onze vriendin Carla. De berichten die ons bereikten waren dermate verontrustend dat we besloten hebben nu naar huis te gaan. De vervoerssituatie na Boedapest verslechtert per kilometer en als er dan iets zou gebeuren zouden we waarschijnlijk niet in staat zijn op tijd thuis te komen. Boedapest is een ideale plaats voor een onderbreking met zowel goede faciliteiten voor "Vaarttuig" maar vooral ook: twee maatschappijen die rechtstreeks op Eindhoven vliegen.

Maar hoe zijn we in Boedapest gekomen??

controle scheepspapieren in Bratislava

In de vorige blog hebben we jullie achtergelaten in Wenen. Vandaar uit zijn we rechtstreeks naar Bratislava in Slowakije gevaren. Het is even een kleine cultuurschok. Wenen is de hoofdstad van een rijk westers, kapitaalkrachtig land, Bratislava is de hoofdstad van een kakelverse republiek die zich nog steeds hersteld van decennia van communistisch wanbeleid en ook de scheiding van Tsjechië nog steeds niet heeft verwerkt. En dat zie je vanaf de grens: aan de kades, de haveninstallaties, de schepen, de bruggen. Het bekende beeld dat we ook gezien hebben in delen van Oost-Duitsland, maar ook Noord-Frankrijk: dat van desolate verwaarlozing. Fabrieken, huizen en installaties die 50 jaar geleden nieuw waren, maar al 30 jaar geleden zijn verlaten en nu langzaam wegrotten. Maar er zijn ook tekenen van verandering: nieuwe bruggen (ongetwijfeld met EU hulp gebouwd) nieuwe huizen, opgeknapte stadskernen, maar vooral: enthousiaste mensen.
Met de bekende Donaustroom in de rug is het slechts 5 uur varen van Wenen naar Bratislava en, aangezien het nu een EU land is, ook geen vervelende grenscontroles. Toch werden we, voor de eerste keer deze reis, gepraaid door een Waterpolitieboot pal voor het Slowaakse Parlementsgebouw. Controle; of we maar in de stroom wilde draaien en langszij komen zodat er een functionaris kon overstappen. Zo gezegd, zo gedaan, en even later zat er een "jonge jongen", zoals Juliette zei, in onze map met papieren te bladeren. Alles in orde natuurlijk. Nadat hij zich nog nadrukkelijk verontschuldigd had voor de enigszins chaotische situatie in zijn land en het ontbreken van faciliteiten voor jachten is hij weer overgestapt en zijn wij omgekeerd op weg naar onze bestemming: de jachthaven Dodo.

het had niet veel gescheeld of Vaarttuig had in het restaurant gelegen!!

"Dodo" ligt in dezelfde haven als waar voorheen "Milans Treff" lag. Echter: Milan bestaat niet meer, maar Dodo was een waardig alternatief. Met 3 man werden we ontvangen en vastgemaakt aan een merkwaardige constructie van restaurant en steiger. Er stond vrij veel (dwars) wind en ik moest dus met enig geweld de nauwe box in. Probleem daarbij was dat het einde van de box, het begin van het restaurant was. En toen ik dus even vergat dat de motor nog in z'n vooruit stond, scheelde het niet veel of Vaarttuig had halverwege in het restaurant gelegen. Gelukkig had iemand al een lijn om een bolder liggen en kon het schip nog net tegenhouden. Maar goed ook, nu was er tenminste een restaurant waar we 's avonds konden gaan eten.

De volgende dag wilden we Bratislava gaan bekijken, maar helaas: Juliette voelde zich niet goed. Hoesten en proesten, pijn op de borst, en koorts, dus geen Bratislava. Ook niet de tweede dag, of de derde. Pas op de vierde dag voelde ze zich weer goed genoeg om het bed te verlaten en konden we weer verder varen. Bratislava moet wachten tot een volgende keer om door ons bezocht te worden.

het Gabcikova sluiskanaal

De volgende halte werd Komarno, maar om daar te komen moet je door de sluizen van Gabcikova en erger: het gevreesde Gabcikova sluiskanaal. Bij "kanaal" moet je in dit geval denken aan een plas water die aan het begin zo'n kilometer breed is en aan het eind, de z.g. smalle kant, nog altijd zo'n 300 meter, oftewel 4x breder dan het Amsterdam-Rijn kanaal. Van het begin tot aan de sluis is het kanaal 22 km lang en bij winden uit de west noord-west hoek beginnen zich daar golven op te bouwen die in het smalle deel 1-1,5 meter hoog kunnen zijn en over de sluisdeur (een z.g. zak-deur) heen slaan. En natuurlijk waaide het als een gek, prachtig weer, maar wel een windkracht 6, gelukkig uit oostelijke richting. Desondanks was het water zeer onrustig, met schuimkoppen en al. 

meldplaats sport, 20 km. voor de sluis

De golfhoogte bleef beperkt, maar het was even een IJsselmeer ervaring op de Donau. Omdat er geen wachtplaatsen voor jachten bij de sluis zijn, moet je je al 20 km voor de sluis, bij het begin van het kanaal, melden. Zijn de wind- en golfomstandigheden voor de sluis slecht, dan mag je niet eens doorvaren! en moet je daar wachten.

met een duwcombinatie van 140x22 meter in de sluis

De sluis zelf leverde geen moeilijkheden op. Samen met een duwcombinatie in die enorme kolk van 240 x 24 meter, maar wel aan een drijvende bolder. En dan 20 meter naar beneden; spectaculair.

In Komarno troffen we de "Enapay" weer (jeweetwel, de Duitse catamaran). We hebben van hen nog steeds de geleende naaimachine aan boord waarmee we uit een enorme lap zonneschermmateriaal buitenschermen voor de verschillende ramen aan het maken zijn. Door de ziekte van Juliette in Bratislava was daar allemaal niets van gekomen, maar in Komarno is de naaimachine op tafel gekomen en hebben we eindeloos zitten meten, spelden en naaien. Ook de volgende dag, toen de Enapay al was vertrokken, hebben we de hele dag achter de naaimachine doorgebracht, maar toen was het ook praktisch af. Op maandagochtend zijn we vervolgens Komarno ingefietst om het stadje te bekijken en inkopen te doen alvorens tegen het middaguur te vertrekken.

werken aan de zonwering

En al die tijd was het prachtig weer. In Wenen was het al prima, maar sinds ons vertrek daar hebben we alleen maar zon en hoge temperaturen. In Bratislava liepen de temperaturen al op tot 30 graden, intussen is 35 graden al geen uitzondering meer. Toen we uit Komarno vertrokken was het al zo heet dat we na 25 km een zijarm zijn ingedraaid en in een prachtige plas voor de eerste maal deze reis het anker hebben laten vallen. Heerlijk, in de schaduw van de bimini een beetje lezen en prutsen, de Zodiac te water gelaten om eens lekker over het water te racen. Jammer alleen dat het water nog niet warmer is dan 17 graden, dus gezwommen hebben we niet.
De volgende (dinsdag)ochtend iets na achten vertrokken. Het werd echt tijd om wat schade van al die ligdagen in te halen. Bovendien hadden we intussen contact gehad met Wim en waren nu op de hoogte van Carla's toestand, dus eigenlijk hadden we al besloten om naar huis te gaan. De beste mogelijkheid om te vliegen: Boedapest, dus dat werd onze bestemming die dag: een etappe van 97 km.

de Dom van Esztergom

En zo voeren we door het prachtige Hongaarse landschap, onder een strak blauwe hemel, volop zon, langs de imponerende Dom van Esztergom naar Boedapest. De Enapay had ons intussen laten weten dat ze een prachtige (nieuwe) haven hadden gevonden, jong, modern en niet idioot geprijsd, dus daar gingen we naar op weg. En inderdaad, de haven van de "Prestige Yacht Club" is een prima haven, met alle faciliteiten voor de deur, op steenworpafstand van winkelcentrum en Metro en inderdaad redelijk geprijsd. We hebben goede afspraken kunnen maken met Janos, de havenmeester en we laten "Vaarttuig" met een gerust hart bij hem achter.

Hongaars zomerkapsel

Direct na aankomst zijn we erin geslaagd een vlucht te boeken met Ryanair rechtstreeks naar Eindhoven voor vrijdag. Op woensdag zijn we dus als idioten gaan poetsen en opruimen om het schip langere tijd onbemand achter te kunnen laten.

Fisherman's Bastion

Donderdag zijn we onder een tropische zon toch nog even de stad gaan bekijken. Met de Metro naar het centrum, vervolgens met lijn 16 naar Buda en dan met de funicular de berg op naar het voormalige Koninklijk paleis. Wat een prachtige uitzicht vanaf die berg! Vervolgens nog naar het Fisherman's Bastion gelopen (zeer de moeite waard) en daarna de stad weer in. Onderweg spontaan een kapsalon binnengegaan en ons beide een zomers kapsel laten aanmeten. Dat kun je hier eens vaker laten doen, totale kosten (voor ons beiden): 12 euro!

De volgende dag, gisteren dus, hebben we nog op de boot geluncht, zijn vervolgens naar de luchthaven gereden en hebben 's avonds thuis in Son en Breugel gegeten. Hoe klein is de wereld!

Dit is voorlopig onze laatste blog. Zodra we onze reis weer hervatten laten we dat weten!